Binnenkomen in de blog:
Sensatie!
Onderstaande brok(ken) tekst schreef ik vier maanden terug. Deze koos ik, omdat er enkele stukjes veelzeggend zijn over mijn idee van wat een blog kan zijn.
Ook, omdat het ook vier maanden geleden ongeveer moet geweest zijn, dat mijn idee voor een meer ‘serieus te nemen’ blog’ ontstaan is. Het is een mooi document op die manier, en de aanzet die gegeven werd tot ‘industrie(2)’, de nieuwe naam voor het eerdere proza-industrie.
Het 2e luik van deze post, de blogpost ‘Bloggen’, 8 maanden terug geschreven, is een tekst die ik niet per sé wil toelichten, tenzij dan dat ik wil benadrukken dat ik de evolutie van mijn idee over de zwaarte van een daad als bloggen, super boeiend vind an sich, en dat dit alleen al een reden zou mogen zijn om bloggen te zien als bloedserieuze praktijk.
Mijn vorige blog ‘proza-industrie’, in welke periode dan ook, heeft nooit als dusdanig veel te maken gehad met proza, ook niet met de industrie daarvan. Om dit toverwoord, dit trucje van een naam, snel weer te vergeten, behield ik industrie (of het idee van een industriële, bijna maniakale, productie van blog-teksten) in de nieuwe naam, maar herinnerde ik mij gelukkig op tijd dat dit de 2e keer was dat ik mijn blog ’industrie’ lanceerde en ook een naam gaf. De ‘2’ is dus louter een afdruk daarvan; mijn 2e poging, deze keer ietwat serieuzer. Toch vind ik het ook een geruststellend gevoel dat deze verklaring niet door iedereen op die manier gelezen zal worden, en ben ik benieuwd naar de waarschijnlijk zeer fanatasierijke interpretaties van deze als een ‘fout-opgeslagen-word-document’ uitziende naam.
Ik kijk er ook naar uit de invullingen van jullie, de lezers, beetje bij beetje onder ogen te komen in nieuwe blogs, dus hoop ik zeker dat er ook een aangename vorm van interactie zal ontstaan via industrie(2).
Contacteer me gerust, verbeter me waar nodig en heb me lief.
x
Dries
(4 maanden terug sinds 5/03/21)
‘Binnenkomen/Sensatie’
Daarjuist een tot 23 mp3′s geconverteerd album illegaal gedownload:
het was mij als exclusieve, eenmalige ervaring beloofd waarvoor ik had betaald. Nu komt het enkele weken uit, na mijn internetpiraterij. Maar daar doe ik niet aan mee.
Je wéét waar ik het over heb!
Stoppen met roken loopt simultaan door, met genoeg eten. Het is even banaal én belangrijk als buitenkomen. En wat doe ik met interactie?
Het aankleden…
Niet moeilijk dat er niet meer ‘graag’ (op een willige manier) gewacht wordt, op het wachten zelve; de gedachte alleen al…
Onze locatie bevindt zich daar waar iedereen toegang tot heeft. Daar zijn we veilig. Openbaar beginnen huilen. Niet te verwarren met meer depressieve neigingen, die depressie genoemd worden. Depressie is een bergtop van het spectrum depressie. Tourette is de bovenkant van de Tourette waar heel deze wereld aan lijdt.
Buitenkomen: overrated. Binnenblijven: deprimerend. Binnenkomen.
Een hartslag die verhoogt bij het verwerven van kennis. Geld willen verdienen met het verspreiden van kennis: het kan. Het is een optie.
Het is als een bloedzuiger zijn die lactose intolerant is; laat het collectieve gebeuren zich maar blindstaren op het collectieve gebeuren. De balans zoeken, én vinden. Vrienden ‘maken’, maar wat kan er ‘gemaakt’ worden?
Vrienden vormen.
Ik wandel over dun ijs en dan begin ik er doorheen te duwen, de geconstrueerde Dries-rechten komen tevoorschijn.
Massa-betogingen haten mij, omdat ik nu nog een klein handschrift heb. Maar more is yet to come: ik voeg simpelweg meer en meer toe tot er iets duidelijk wordt.
Bloggen is als werken. Alleen deed ik het via Tumblr dus veel perspectief is er niet. Hier, waar ‘#tags’ onderaan staat te wachten op me, om weer over het hoofd te worden gezien. Zo veel html die niet klopt.
De wereld is een banaal achterpoortje van het bloggen, niet vice versa.
Ik sla tijdschrift-artikels verrot tot ‘dingen’ die iets kunnen (en willen) incasseren.
Wat is proza? Wat is poëzie? Wat wordt mijn eerste roman? Dat wat jij nog niet kan ‘willen’ (op een willige manier consumeren, met voorbedachte rade) verteren; maar wel door het strot geramd krijgt, omdat het iets is dat impact heeft op een mogelijk realiteit.
Ik las een boek en werd er beter van. Ik werd er beter van en gedroeg me zoals ik was, na het lezen van een boek.
(8 maanden terug sinds 5/03/21)
Bloggen
Bloggen is een daad geworden, die ongelooflijk vervelend klinkt.
Daarbij gebeurt ‘het wegfilteren’ van de aanvankelijk statig ogende toeschouwers. Die passiever zijn dan ooit; die wegkijken als daarom gevraagd wordt, dus daarom schrijf ik.
Op mijn schouders, op mijn bovenbeen op mijn onderarmen; ionen die maagzuur worden, en omgekeerd: ik hou van jou.
In een elektronische typmachine gebeurt de overdracht pas echt dacht ik, en iemand gaf er één weg.
Dus: afblijven: Apple wordt pas gesponserd, als je erover begint na te denken.
Lezer, ik wil nu dat je niét denkt dat ik je leuk vind. Ik vind je niet leuk.
Ik wil niet dat je jezelf een kort leven voorstelt. Aan de slag!
Honderdduizenden komen dingen te kort, maar jij slaagt voor je doel, je ogen neer: retorisch te kort schieten. Omkomen, een job vinden.
Omkomen, een hijab dragen, maar dan ‘anders’.
Omkomen, en de stock leeg graaien.
Goed gedaan.
Vrienden: sorry. Ik ben wat ik niet ken. Ik weiger steeds meer. Ik word langer, maar niet iemand die dat nog merkt.
Als je shopt - niet via ramen of ook niet online; maar gewoon: saai, ordinair in de lucht grijpend - bestel je best een evenwijdig lopend beeld, dat als in een spiegel 24 op 7 in de ‘continu’ van alles verschijnt.
In tussentijd speelde ik tegen een andere blogger één of andere quota in de mond. Hij speelde mij continuïteit in de vingers. Hij kwam er zelf uit, en verscheen in mijn tekst.
DAT is dus beïnvloeden: iemand gebruiken en helemaal leegknijpen, tot er enkel de syntax van zo’n product overblijft.
Jij: ik wil je financieel veroveren. Dat lukt me aardig.
Is dat niet mooi: ik heb niets meer aan materie (mag ik hopen) maar ik verzin ze wel. Ik gooi ze weg: BeNeLux. Hallo: we bestaan in een boog, naar beneden beschreven als een anti-climax.
In de conclusie wou ik schrijven dat ik mooi was, dat had namelijk verassend geweest. De onderzoeksvraag kende 2 bijzinnen. Ik had er gewoonweg genoeg van.
Weet jij nog wel hoe luidruchtig zijn voelt?
Iedereen ademt zwaar, zweetdruppels die vermengen met zand.
Een nieuwe aarde na een podcast, nu ook een utopie.
Ik wil je. Ik wil je. Ik wil je:
-bij me
-nooit meer kwijt
-iets kwalijk nemen?
Dat wat je nog niet doet.