Maandelijkse playlist
(mei 2021)
Iedere maand deel ik een Spotify playlist van allerhande gekozen muziek die ik die maand veel beluisterde. Via de muziek vertel ik over deze periode.
Eerst en vooral plaats ik de playlist meteen bovenaan deze post.
- >
https://open.spotify.com/playlist/1UArsVy20AyVaeMd4OkNHM?si=bfebc65c1ff74fd3
Deze 1e playlist (van mei) die ik deel bevat een nogal vreemde mix van genres, zoals ik het graag heb. Ik zal enkele van de nummers verklaren, en dit chronologisch.
John L van black midi is het eerste nummer dat ik erin zette. black midi is in mijn ogen één van dé in-het-oog-te-houden groepen van dit decennium (2020-2030). Ik zag ze zo’n 2 jaar geleden voor het eerst live, en bizar genoeg waren ze ook toen al zeer merkwaardig, opkomend en getalenteerd. Er was toen veel te doen over hun optreden in Het Bos in Antwerpen, dat ik toevallig en last minute bijwoonde. Ondanks dat dit nummer een beetje gekletter wordt na meerdere keren luisteren, klinkt het enorm duidelijk als ‘black midi-muziek’ - een verdienste vind ik zelf. Als jonge band profileren ze zich nu al enorm als een unicum, en er zijn zelfs nog geen echte potten gebroken. Daarbovenop is hun live-reputatie enorm goed, en enorm terecht. Kortom, aanschouw ze als je nog nood hebt aan hoop op goede én luide muziek in de 21e eeuw.
In the Name of Love van 3 Steps Ahead is een hardcore nummer dat ik ontleen van een playlist van Gabber Eleganza’s recente playlist die hij maakte voor Crack Magazine. De playlist is een (wat ik noem) gezonde mix van elektronische nummers, de één al meer hard en dansbaar dan de ander, maar allen binnen het spectrum van Gabber Eleganza’s smaak logischerwijs. Wat hij zou draaien op een set hoeft ook niet altijd even rationeel te zijn. Dit nummer daarentegen, is eerder klassiek binnen zijn smaak. In 2 woorden zou ik zeggen dat het fout maar hard is. In tijden als deze kan je niet genoeg verlangen naar een live set van Gabber Eleganza.
Ces Gens-lá van Noir Désir is een steenharde cover van de band Noir Désir, van een nummer van Jacques Brel. De groep uit de jaren 80 maakte hier live een perfecte versie van Brels nummer, de enige manier om hem recht aan te doen: door het te menen, en steengoed te zijn. Het is altijd in tijden die ik veel met mezelf doorbreng (zoals nu) dat ik besef dat ik Brels muziek énorm apprecieer. Noir Désir doet hier een gedurfde (live) cover, maar met verve, en dat is niet makkelijk lijkt me.
Rocco Granata’s Marina staat in de playlist omdat ik recentelijk de Belgische film over de muzikant nog eens herbekeek. Nota bene met Matteo Simoni in de hoofdrol, die ik ondanks enkele toch wel sterke rollen een nog soms ‘braaf’ acteur vind. Ik weet hem steeds wel te appreciëren. Het is fijn, om fijne films te kijken, die niet meer dan fijn hoeven te zijn. Ik krijg nogal snel het gevoel dat lokale (Belgische) makelij idealiter niet goed, niet barlsecht, maar genietbaar is. Noem me een landsverrader. Dit nummers bevindt zichb ergens tussen de emoties in.
Song of Life van Leftfield heb ik ontleend van de soundtrack van de oh-zo-mooie film Beats (Brian Welsh). Deze film over raven in Schotland in 1994, maar ook wel een klein broertje van Trainspotting (zie het als een ode aan, maar tegelijk een eigen, op zich staande film) is prachtig om te zien, vind ik zelf, en als je liefde hebt voor raven is de kans groot dat je de film zult koesteren. ‘Song of Life’ is plotgewijs een sleutelnummer, en ademt de opbouw van een nacht van rave.
Eervolle vermeldingen:
Fat Freddy’s Drop - This Room: Ik beluister te veel Fat Freddy’s Drop om ze niet op te nemen in deze playlist.
Steven Prince - Norman van de film Fury omdat Fury één van de weinige oorlogfilms is die ik apprecieer.