Een oude, zeer slechte Tarantino recensie
2/5
Het is lang geleden dat ik nog een goede film zag, of tenminste de moeite deed me aan een ietwat degelijke film te zetten. Er zijn er nochtans genoeg die op me staan te wachten, maar de lockdown vordert zich trager en trager en lijkt er minder en minder tijd te willen ontstaan voor diepgaandere culturele bezigheden.
Ik kijk veel films opnieuw. Onlangs zag ik voor een 2e maal ‘Once upon a time in Hollywood’ van Tarantino, zomaar, omdat ik niets nuttig wou doen, en waarop kan je dat beter dan op een Tarantino? Voor een 2e maal was hij enkele uren te lang (2 ofzo). Nee, genoeg gebasht. Ik zou enkele pagina’s lang over hem kunnen zeuren, maar in plaats daarvan herinnerde ik me dat ik toen ik hem indertijd voor het eerst zag, een korte review over schreef op Letterboxd (film app/platform). Voor deze review is geen moeite gedaan, tenzij even om te laten merken op mijn filmaccount zeg maar dat ik Tarantino echt niet mag (oef, belangrijk zeg), en daarom is de review zeer omslachtig - misschien zelfs weinig interessant. Toch vind ik het idee om mijn afkeer van een bepaald maker te laten overkomen door een verouderde tekst van mezelf boven te halen, interessant en lachwekkend genoeg, om op mijn blog te posten. Een throwback doen op een blog is an sich al intrigerend genoeg vind ik zelf. Leve de cringe, leve de foute online posts.
Hier is boze Dries in 2019 (“net betaald voor deze rotfilm”).
