Nieuw gedicht na lange afwezigheid van schrijven: Gedicht #1 (2022):“pauze, het verwerken, het ontstaan”
Het meest recente en eerste gedicht dat ik schreef in 2022. Zoals de titel aangeeft, is het een eerder autobiografisch relaas van ingrijpende momenten die eind 2021 plaatsvonden. Wat deze precies waren doet er in feite helemaal niet toe: aan iets als mijn pijn heeft de lezer geen blaam, en al even goed geen boodschap, dus waarom zou ik dan ook concreet maken wat geabastraheerd, veel - maar dan ook veel - interessanter kan blijken? Ik wou een gedicht schrijven dat zichzelf perfect begrijpt, maar uiteindelijk zo vaag gepresenteerd wordt, dat er meer dan enkel interpretatie mogelijk wordt - misschien wel een conflict, een emotie. Een whatever.
Achja, wat ik nu net met poëzie wil doen heeft al evenmin geen vermeldingswaardige conclusie die ik hier wil neerzetten - zolang ik (en anderen) maar (weer) een manier om het te schrijven vind, zullen we allemaal altijd iets te lezen hebben. Wie het ook leest, doe er verdorie mee wat je wilt.
Whoever, whatever.
Pauze, het verwerken, het ontstaan
Het is alsof de dingen liever op een nare manier met iemand mee deinen, op weg naar huis,
maar nooit heb ik me aangetrokken dat iets dat leeft uiteindelijk alleen maar gelukkig kan worden,
en net daarom lijd ik in stilte met mezelf mee.
Ouder worden naar iemand als jou toe. Dat is onvermijdelijk lijkt me. Ten opzichte van jou
is alles misschien wel complex. Niet bij te halen - nooit meer bij te vullen.
Er is een kleine kans om gelukkig te zijn (en dit te blijven) - en net dat ís gelukkig zijn.
Zonder leed zou er simpelweg van alles niets meer overblijven.
Het sensationele afgevlakt; het bedachtzame, langzame genieten eindeloos; het herinneren niet meer opmerkelijk; het schone nooit overwogen.
Ik kan er voor kiezen mezelf iets toe te staan - tijd en ruimte bijvoorbeeld -
maar de vraag blijft hangen in de kamer, de tijd onomkeerbaar, momenten voor altijd vergeten,
ik,
ik doe maar wat.
Ik red me wel met iets als mijn lotsbestemming: tijd doorstaan. Nooit willen sterven.
Na eenieders lijden, gaat het tempo van iets dat leeft weer wat naar beneden:
dit is de moment dat iedere medestander weer even kan leven,
omstandigheden lijken even niet meer ingrijpend of innemend.
Het is alsof je even met iedereen mee vergeten bent, hoe deze moeizame momenten
nooit langer duren dan zonet.