Blogpost april 2022
Zoals het er nu naar uit ziet zal ik vanaf eind april even niet meer zomaar vrij kunnen bloggen - kunnen posten - online kunnen vertoeven. Waarom of waarvoor doet er niet toe. Ik wil alleen maar het moment gebruiken nog eens mijn geliefde vorm van schrijven (’bloggen maar ook niet echt bloggen’) boven te halen.
De blogpost van april 2022 dus, een opsomming van wat in mijn hoofd speelt, zo nu en zo dan.
Doe ik alles zoals het hoort of doe ik het meest onnodige steeds opnieuw - in een formule gegoten, zodat het overzichtelijk blijft?
Maak ik dingen kapot? Er is dan ook genoeg om kapot te doen. Alles wat niet kapot wil, kan kapot.
Ik zal en moet overleven. Daar bovenop zal ik niet vergeten worden. Ook al is dat niet zó moeilijk meer, sinds we allemaal ons best doen.
Na de soap volgde de prequel pas. Ik wil niet echt langer weten wat jouw voorkeur was. Je hoeft gewoon niet altijd een voorkeur te hebben - soms kan je ook achterblijven met stilte.
Zij zijn meestal hetzelfde; komen in variaties en andere streken - maar jij bent nog onbestemd. Meestal stil, altijd aanwezig. Ik luister het liefst naar jouw manier van ergens voor kiezen: onbevangen.
Ik leerde in 2022 dat fan zijn van iemand, betekent dat je omwille van je toewijding, in jezelf durft te geloven.
Inspiraties namen af, maar ik geniet er nu meer van.
Loskomen van jezelf: de grootste egotrip die België zal kennen.
Nu nog, kijkt men soms naar mij, maar lijkt dat op een onwennig tot stand komen van aggressie. Ongemakkelijke strategieën om jezelf te verdedigen bestaan niet.
Ik trek me verplicht maar ook bijzonder blij terug uit de karkas van iets voorbestemd, waarin ik wat later,
geheel vrij van pijn,
terug zal plaats nemen,
luider dan iets als pijn.