Noem de banaliteit van het leven, ook gewoon de banaliteit van het leven
Banale onderwerpen hebben altijd een grote rol gespeeld in mijn teksten, en vooral in mijn poëzie. Dat is in een periode als deze niet anders. Daarmee bedoel ik een periode waarin ik tijd voor mezelf aan het nemen ben; het schrijven weer meester te maken. Ik heb een lange periode niet veel geschreven, en deze goede oude gewoonte komt steeds sterker weer opzetten. Ik vind inspiratie in hetzelfde wat me altijd al bezig hield: banaliteiten rondom me. Maar hoe maak je ze interessant?
Karus
Waar laten we het na, genoeg inspiratie voor te hebben? Ergens tussen moment en beleving loopt de rode draad.
Het betekent niet veel meer om poëtisch getint te zijn. Wat is jouw voornaamste poëtische keuze in deze tekst? Misschien wel de toon die meteen gezet wordt.
Ik staar naar buiten en het buiten vaart daar wel bij.
Ergens moet ik iets vergeten zijn. De staat van treurnis zwaait naar me via een lichte bries die de bosrand lijkt
te willen strelen.
Het gras is al langer dor en gelig schijnt ze me volmaakt toe. Waarom is al waar we afbreuk aan doen, zo volledig, zo naakt? Het kamertje dat hier mijn kamertje werd, denkt er ook het zijne van.
Over het gras staat een volleybal net gespannen.
De situatie kijkt ietwat nonchalant naar me terug: het kan je doen koken
hoe groots je noodlot soms aanwezig lijkt te zijn. De bosrand stelt je gerust: soms verandert er niet veel
om genoeg te zijn veranderd.