Brockhampton’s goodbye(s)
Een tijdje geleden leek het nog alsof er vroeger dan gedacht kon worden, een einde zou komen aan Brockhampton, en dit zonder slotakkoord. Daar slaakte ik gisteren een (dubbele) opgeluchte zucht toen dit dus niet het geval meer was. Enkele weekjes geleden ving ik dus op dat Brockhampton nog een afscheidsalbum zou maken; dat zijn er dus 2 geworden. Ik had nood aan nog meer Brockhampton songwriting, dit was iets waar ik reikhalzend naar uitkeek.Laten we beginnen bij het album The Family.
Veel korte nummers, zeker kort voor de standaard van Brockhampton. Ondanks dat ze kort zijn, zijn het wel echt nummers en neigen ze bijvoorbeeld niet naar interludes of wat dan ook. Mijn favorieten zijn sowieso The Ending, Any Way You Want Me & obviously de track Brockhampton zelf, die het verhaal van de band nog eens vertelt vanuit Kevin Abstracts perspectief.
Any Way You Want Me vertelt een cheesy verhaaltje, maar het leuke is dat het refrein bij de 2e passage plots becommertarieerd wordt door de rapper, die zegt dat het een toxic line is. Ik vind het wel leuk dat je eerst nietsvermoedend naar een cheesy liedje luistert en geniet, en daarna het kan eens zijn dat het best cheesy is. Brockhampton is letterlijk volwassener geworden door dit afscheid. Wat voor projecten (solo, ...) zal dat wel niet allemaal opleveren!? Het album The Family is overigens best genieten, maar ik verkies het 2e album dat ze uitbrachten gisterenavond, TM. Dit leunt meer aan bij de vorige albums die ze uitbrachten vind ik, terwijl The Family meer een slotakkoord is dus.
Crucify van TM is zonder twijfel mijn favoriete track.
Ik mis nog één langere, meeslepende track die ik kan kapotdraaien om het album een 10 te geven, maarja, wat is die analyse eigenlijk waard. TM is een top, solide Brockhampton album.
Brockhampton > *boybands* <3