Blog-gedicht van april 2023
Het is een zaterdag.
Het was een zaterdag en ik bestond er ergens in.
Ik wil in zoveel dingen beter worden.
Dingen beter begrijpen, en wat betekent dat eigenlijk? Dat je de tussen het gebeuren van zaken door, meer tijd hebt om jezelf te zien.
Schrijven lukt niet meer zoals voordien. Dat is op zich niet zo erg.
Niets is op zich eigenlijk ‘erg’. Wat je niet kan laten, moet je dan maar doen.
Terwijl ik dit schrijf, valt het me op dat er niet veel veranderd kan worden aan Dries.
Dat gevoel heb ik, en leef ik mee verder. Het is niet aangenaam te weten wat je zou willen maar nog niet kan doen. Ergens, zonder overdrijven, wordt iemands droom zomaar weggegooid.
En wat ga jij daar vandaag zoal aan veranderen?
Peer pressure was nooit het probleem. De constante drang naar iets normaals echter wel.
Soms wou ik dat ik vergat hoe authentiek pijn is.
Want veel heb ik er niet langer aan.
De kracht zit hem in het verdragen van de pijn.
Ik had nood aan poëzie en de oplossing was bloggen?
Maar is het echt bloggen?
De constante drang naar een nieuwe oplossing. Doet. Je. Pijn. De rest doet je de pijn vergeten.
En vooral: overal. Waar heb ik voldoende van?
Wat niet op zich laat wachten, doet er niet toe.
Je voelt heimwee naar je jeugd en vind het cringe. Daar valt niets mee aan te vangen.
Een samentrekkende spier ter hoogte van je ooglid.
Een keer op keer terugkerend samenvallen van gevoel en actie.
Wanneer de teleurstelling in je gezicht terugkomt, dan, slaat iedereen toe.
Weerbaar zijn is iets veronderstellen.
We geraken er wel over.
Geen berg me te hoog.
Geen ge-maar. Alleen maar voorbijflitsende actie in de sombere schemering van de mid 20s.
Ik ben 24 en laat het na, me ernaar te gedragen.
‘Zou je je niet wat meer empathisch opstellen?’ is een vraag die me bezig houd, zomaar.
Wat wil je geleefd hebben?
Meer of minder Dries? Mijn dilemma van de eeuw.
Van beiden worden we gelukkig, op één of andere manier.
De weg ernaar is omgeven van rommel en stoorzenders.
Van me weg beweegt de controle.
Ik voel me evolueren naar iets statisch en onbezonnen.
En zowaar iedereen wordt er beter van, van die evolutie.
Het is de tijd die niet stil blijft staan.
Het is ik die niet meer kan.
Het was een zaterdag en nooit werd ooit.
Ik heb jullie lief, oké?
Weet dat dat genoeg is.
Verpozen en opgaan in de twijfel kan altijd nog.
Nu moet je je lot ondergaan.
Dan moet je sterven in een soort halsstarrige harmonie met tevredenheid.
Tevreden verdwijnen; het kan.
Het is ideaal en schijnbaar makkelijk.
Maar toch laat je het na ergens wezenlijks naartoe te werken.
Zonder A geen B.
Een dialoog die zich start waar de 2 zielen zijn blijven hangen.
Het is niet in de kamer dat het conflict opgelost moet worden, maar in de zone van de waarheid.
Worden we daar niet allemaal hoopvoller van?
Ik af en toe wel, en dat sust de pijn meer dan eens.
De tekst is gedaan als ik dat laat gedijen tussen alle formaties van zinnen door.
Nooit wordt ooit wel zomaar genegeerd.
Nu is daar geen echte plaats voor.
Communiceer op een directe manier, en je wordt beloond.
Luister naar degenen die je hart veroveren.
Waar het controleren van iets, het bijleren over jezelf met zich meedraagt.
Ik wil mezelf zien zijn.
Ook jij wordt daar beter van, beste lezer.
Doe het voor de tekst.