Herstel door middel van een neerschrijven
Gedicht
Laten we ons influisteren de toekomst tegemoet te komen
als een volwaardig persoon,
niet tot tegengif van de ander gemaakte eenzaat.
Als dit genoeg is,
vinden we volharding & verbinding in de morgenzon,
laat daar geen twijfel over bestaan.
Ik wil kunnen schreien over gisteren,
maar daar is morgen al voor.
Toen je hardop nee schuddebolde en stilzwijgend toenadering zocht
in eenieders belang ergens bij betrokken te zijn,
vond vriendschap mezelf en leek er nergens nog meer.
Ik wilde uitbollend versagen om op geen enkel mogelijke manier meer toe te komen;
waarnaar heen was een uitkomst op zichzelf,
een locatie waarvan ik blij was dat ze bestond zodat ik er een thuis kon neer planten,
om er na iedere crash weer bij uit te komen.
Dat was mijn sage, dit vertelde mijn folklore me,
en dit pen ik achteraf verwaand en uitgeblust neer in de toekomstige letters;
de persoonlijke poëtica,
dit spektakel het gedicht, wederom en vice versa.
Ik huilde hier wel al eens om, maar nooit was het geloofwaardig,
en bijgevolg rolden de tranen nooit veelvuldig of in een toegenomen verlangen te volstaan
als redevoering voor het verdriet, tot beeld gemaakt herstel.
Verbeten toekomst.
Losgelaten foutenlast.
Deze roept in mij een schouwspel op, een toneelvoering van wat mogelijkheden.
Die gaat altijd gepaard met een ontredderd gevoel,
omdat dat wat visueel tot stand komt,
verbeten om zich heen loopt te schoppen.
De toekomst is dus onzeker
en dat is wat ik nu wil beklemtonen.
Is het al beklemtoond?
Daarom is het tedere inpalmen van wat geweest is,
toch telkens zo hartverwarmend,
en lopen gevestigde waarden en momenten van weleer naar je te wuiven
op het moment dat je ze loslaat.