Vanuit de binnenkant
(eerste blogpost (van velen) van 2025 !!! )
Gedicht
Ik bevind me nu hier, ergens binnenin,
en ben op zoek naar de vrijheid die niet altijd bij de binnenkant heeft gehoord.
Binnenin betekent voor mij veilig, persoonlijk, en soms ook confrontatie.
Confrontatie valt niet zomaar op te rapen vanop de straatstenen,
maar dient te worden aangewend op de volgens sommigen ‘precaire momenten’,
om nadien te worden beloond met een individueel schouderklopje,
‘verinnerlijking waar je iets aan hebt’ om het zo te zeggen.
Ik voel me soms uitdoven en soms oplichten bij het woord confrontatie.
Als ik het ritme van een gedicht dat ik hierover schrijf, mee neurie tijdens het typen,
komen de woorden van zelf wel.
Zo ook nu.
Ik neurie en ik dicht.
Nooit genoeg en altijd iets dat om meer vraagt.
Nu dat ik mij op een plek bevind die verinnerlijking voor mij soort van waarborgt,
bonst het hart zich vakkundig een weg naar buiten;
neemt het leven eens een kijkje naar daarbuiten,
naar het zootje dat ik ervan gemaakt heb, of aan het maken ben maar niet lang meer,
of er zal een stapel overwinningen te aanschouwen zijn:
ik heb mijzelf in de eerste plaats
en jouw hart in de nabije toekomst veroverd, want liefde is altijd dichter dan het lijkt,
en nu lijkt nog veraf, maar ondanks alle koude maanden, voel ik me met/van warmte gloeien,
en rood worden van geluk;
ik ben gekomen en gegaan, zonder er brokken bij te maken,
want brokstukken maak je altijd ergens bij;
nooit zomaar vanuit het niets doemt schade op.
Ik ben nu vakkundig vermeden door het lot.
Ik ben nu herrezen als mens, via zijn milieu aanbeland bij al zijn nieuwe methodes.
Het is alsof mijn toekomst geen grenzen meer kent en mijn grenzen geen toekomst.