de tekst aan de tekst
Gedicht
Vandaag wil ik terugblikken
naar vandaag, een dag
waar ik de grootste mag zijn
van mijzelf.
Het begint bij hoe je lukraak wakker werd uit een droom
die je je weeral niet kon herinneren,
al bleef het sentiment zoals wel vaker hangen.
Hé, niets mis met sentiment.
Het is vaak voldoende ergens in te willen geloven.
Nog voor je het weet bekruipt het gevoel je
dat je ergens voor staat.
Waar ik de grootste ben, sta ik voor
sentimenteel te vaak dank u en sorry zeggen,
makkelijk tot inkeer komen als een vrouw je vertelt
waar het op staat,
luid te leven
en last but not least fanatiek te bewonderen en bewonderd worden.
Het is maar heel even, maar ’s ochtends na die droom
kleurt de dag zichzelf in en kleed ik me aan.
Ik keur mezelf iedere dag goed of af.
Daarvoor heb je onder andere je ego nodig.
Ik wist niet waar ik aan begon voor ik er aan begon;
al bleek het ‘slechts’ vandaag te zijn.
Tussen de zinnen door staat de mooiste poëzie,
daar zijn we het allemaal over eens,
maar dat maakt jou nog geen goede poëet.
Er is een verschil tussen instagramable poëzie
en poëzie op Instagram.
Dat wordt iedere dag op het platform duidelijker.
Maar waar ik het echt wil over hebben,
is het kleine poëtische karakter van acties en gestes.
Daar waar ik aan dacht, dacht ik ook écht aan.
Ik zeg maar iets.
Rode pijn.
Het doet er niet toe, zolang je het meent wat er op je blad komt.
Mensen kunnen je pijn ruiken.
Later las ik vandaag dat de autobiografische aspect van een verhaal overbodig bleek.
Achja, oké dan, ik moest toegeven dat ik veel over mijzelf dacht …
vanuit een eigen beleving redeneerde …
omdat ik geloof in het schenken van mijn ogen aan de buitenwereld.
Kijk er ook eens door, het zou je staan.
Vandaag was het tenminste nog toegestaan mijzelf te zijn.
En omdat mijzelf aansprakelijk maken noodzakelijk was voor de tekst
wijd ik de tekst aan de tekst.
De auteur zijn bestemming ligt dan ook in de tekst,
nooit was het makkelijker ergens naartoe te werken.
De flow, de barrière, de climax.
Ik wilde letterlijk nabestaan, en figuurlijk anti zijn.
Want ‘het zijn de beste verhalen die je wereld opschudden, niet diegenen waarin je je kan inleven’
zei schrijver A
en eerlijk gezegd vind ik dat best ouwbollig van schrijver A,
fuck off schrijver A,
wat als jouw norm mijn controverse betekent en mijn controverse jouw norm?
Maar da’s een ander verhaal.
Dit verhaal is het verhaal van de tekst
die ik schreef met mijn fucking vloekende hand.
Ik houd niet van ideeën of schepsels die afbreuk doen aan de poëtische fragmenten van schrijven.
Ik had net iets gevonden waar ik de wereld mee ging redden.
Dingen zoals verhalen waarin
ik de grootste was van de hoop en met bereidwilligheid op de borst gestoken
mijzelf moedig de toekomst in wierp.
Het zijn verhalen van de waanzin die echt zijn
en het zijn verhalen die zonder al te veel schroom verteld worden
aan al wie zich daarnaartoe plooit.