︎













Verslavingsverslag series 1-3


Blogpost poëzie serie



begin


poëzie is mijn wapen
ik moet ermee beginnen & ermee eindigen
verslaving is mijn ziekte
die ik nooit zal verslaan
vandaag wil ik beginnen
met terug te kijken naar waar iets als dit misliep
zonder daarbij te veel stil te staan
nee
ik blijf in beweging
tegen een stroom in
het is vanaf nu tegen mijn natuur in om nuchter te zijn
min of meer
en net dat ga ik doen, zijn
omdat het niet meer zo onschuldig was, is
niet meer zo leefbaar
niet meer zo blind
het had een doel gekregen
mijn verslaving met een doel
legde alles stil wat het stil kon leggen
legde een spoor van vernieling door mijn onschuld
en woog zwaar door op mijn geweten
daarom zijn we in herstel
daarom zijn we hier nu aan begonnen

ik wil iets uit de verslaving halen
dat wat het uit mij heeft gehaald, onder andere levenslust
maar ook moed, zelfkennis, emotie
zoals verdriet
het verdriet geraakte steeds dieper in mij verstoken
naarmate de verslaving langer duurde
maar ook woede
want ik ben kwaad op mijn ziekte
kwaad om de verloren uren, dagen, jaren
die krijg je niet meer terug
er is geen compensatie
buiten de lessen die je eruit kan trekken
de ervaring, de wijsheid, de identiteit
die je kan verwerven uit jaren van verslaving
daar word je maar moeilijk vrolijk van
maar dat is hoe het is
alle ervaring, wijsheid, identiteit
in een verslag, mijn verslavingsverslag

het zal niet allesomvattend zijn
niet -bonk- er op
maar het zal herkenbaar zijn
het zal zich naar iedere verslaafde heen schrijven
de verslaafde zal vertegenwoordigd worden
daar kun je van op aan



opnamecentrum



ik ben momenteel thuis, waar ik nu alweer enkele jaren woon
maar momenteel is het niet echt thuis
het is niet echt thuis omdat ik deze dagen weken zelfs maanden
ergens anders verblijf
ik loop momenteel meer rond in het opnamecentrum dan dat ik dat thuis doe
maar er zijn ook andere misschien wel belangrijkere redenen
dat het thuis niet meer thuis is
er is iets dat is beginnen ontbreken
toen het eigenlijk al redelijk om zeep was
iets dat me deed schreeuwen om hulp
zelfs al was ik waar ik altijd alles gekend heb
ook mijzelf
en nu loop ik thuis rond als een soort bezoeker op zoek naar dit goede, gekende gevoel
de juiste sfeer
om terug in te kunnen rondlopen
om een veilig, stabiel onderkomen in mezelf tegen te komen
thuis tegen te komen
want thuis is lang niet thuis geweest
toch al wel even niet

als ik mijn papierwerk raadpleeg, zegt dat dat ik ziek ben thuisgeschreven
sinds 5 augustus 2024
het is vandaag 15 februari 2025
en ik ben thuis
maar ik ben dus ook jammer genoeg nog niet thuis
als je begrijpt wat ik bedoel
ik ben ook niet echt ‘thuis’ geschreven
eerder werd er erkend dat thuis thuis niet meer was
soit
er zijn verschillende manieren om ziek zijn neer te schrijven
één daarvan is het thuisgevoel dat zoek is geraakt
beklemtonen
ze gaven het me op een kaartje, een doktersbriefje
jij mag ‘thuis’ blijven
waarbij ik op missie de therapie in werd gestuurd
ik had hier zelf om gevraagd moet ik wel zeggen
ik had in zekere zin mijzelf eerst gediagnosticeerd
nog voor iedere werkelijke diagnose
waarbij ze mij de tijd en ruimte gaven iets terug te vinden
dat wat je altijd al had
officieel heb ik zelf dus erkend, dat ik dat niet meer had sinds 5 augustus ‘24

daarbovenop ben ik jammer genoeg ook niet echt ziek sinds augustus
ik ben namelijk al wel wat langer ziek
tot op het bot ziek vanbinnen
verslaafd
we kunnen specifieker zijn
want we moeten specifieker zijn

omdat een leven met mezelf is
waar ik me niet altijd thuis in voel
geeft een weekend wel eens
speelruimte voor pieker gedachten als losse patronen
steeds wederkerig
het is weekend
en dat betekent in deze fase thuis overnachten
om daarna de week van groepstherapie weer aan te vangen
ik huis na enkele maanden zoeken en omzwervingen
in het opnamecentrum

we leven hier in groep
het wordt al snel je thuis
daarmee bedoel ik dat je er thuis gaat voelen
de dingen de mensen de dynamieken
de gebruiken de hallo’s de gesprekken
de begeleiding en de trekjes van de mensen
maar bovenal de trekjes van mezelf
leer ik er stapsgewijs kennen
altijd weer nieuwe zaken
nieuwe emoties gewaarworden
want dat lijkt niet meer zo vanzelfsprekend eens je nuchter bent
de confrontaties met jezelf worden groter dan ooit tevoren
en daarmee levensecht
bijna eng
maar lang niet zo erg
als een leven van gebruik en een leven dat zo stilaan opgebruikt wordt
tenminste dat denk ik nu
de momentopname van de roze wolk waarop ik soms eens zit
nu dat ik nuchter ben


waarom we samen lezen



maar nu dat ik nuchter ben
en deze zaken allemaal op een rijtje zet
vraag je je waarschijnlijk af
wat heb ik hier aan?
wat kan ik hier in hemelsnaam aan hebben?
ik tracht mijzelf te bevragen
te onderbreken waar nodig
want
waarom is het dat je dit nu naar buiten stuurt
dat wat altijd maar binnenin verscholen stak
werd verdoofd
waarom verdient dit een plekje in dit verslag?

dit is een onderkomen voor herstel
het kan vele dingen betekenen
misschien ontroer ik er mensen mee, of zet ik ze ermee aan het denken
resoneert iemand ergens ermee en is dat wat nodig was voor een ommekeer
waarbij de gedachtentrein op kruissnelheid raast
over de aanzet de gevolgen van en de redenen waarom die mee het startschot gaven
voor deze totaal-vernieling van binnenuit
dit is en blijft tevens een noodkreet
help
help ik kan niet leven
voor zij die nog niet kunnen leven
dit relaas is voor jouw coping strategie
jij daar met je nu niet nooit niet uitgesproken verdriet
weet dat er iemand
jij weet moeilijk waarnaartoe
met jezelf
kom naar mij
lees met mij
je een weg door mijn ervaring heen de toekomst in
waarin jij zegt dat je iets anders wil dan dat wat je hebt
waarin je naar jezelf luisteren radicaal en prioritair toepast
jouw inwendige oorlog liefdevol uiteenzet
net voldoende energie vindt hier voor de volgende dagen weken
voor de volgende bladzijdes
vind mij
hier tussen de letters door over de zinnen heen
ik nodig de verstekelingen uit
en doe het voor de helden onder ons
er is moed voor nodig
jezelf in de ogen te kunnen kijken
‘het moet anders’