Verslavingsverslag series 4-5
Blogpost poëzie serie
het geluid van herstel
al wat wil herstellen
kan herstellen
& cirkelt rondom het maken
van een klik, een overzicht
in het leven maakbaar maken
waarin jij eerst nog geleefd werd
de dingen leken je meestal
te overkomen zonder houvast
en een inwendig spel van
spontaan leed dat keer op keer
verwerkt diende te worden
nog bovenop de schade
die stelselmatig op je inwerkte
het geluid van herstel
klinkt zo:
tussen alle pijn door hoor je de toekomst je weer roepen
nadat je reageerde op de sporadische acties van een leven
dat je gegeven werd, dat je tot zich nam
pijn lijkt wel passief
als je het voelen kan
kan je er wat mee
niemand wordt iemand
en daarmee iets wezenlijks dat het verschil kan maken
in leven en geleefd worden
je neemt het heft in eigen handen
d.w.z dat de tragedies niet per sé weggenomen worden
wél kies je ervoor hoe hard het op je doorwegen kan
de zwaarte, de impact,
het stukje geschiedenis dat het in beslag neemt
jouw geïnternaliseerde reageren wordt
zelfs in de meest barre omstandigheden
ageren
twintig (deel 1)
(de volgende blok tekst bestond origineel uit proza
en werd herschreven in iets waarin ik comfortabel huis)
A. is momenteel nog geen twintig, hij zal dit na dit relaas wel worden.
Dit is allemaal, wat hieraan vooraf ging.
A. was toen niet geïnteresseerd in zich bezatten, verdoven
of coming of age -esque zijn jonge jaren tot leven roepen.
Controle is een lomp begrip, al is het wel zijn toverwoord en toeverlaten.
Op 12-13 jarige leeftijd kreeg A. de bijpassende diagnose toegeschreven.
Een dwangstoornis is uit op het controleren van wat normaal
jou lijkt te overkomen.
Controle is al waar het hem om draait,
ook over datgene je niet kan zien.
Wat er werd herinnerd van jong zijn, was mooi meegenomen.
Bijkomstig was de medicatie die hem terug normaliseerde,
het dwangmatige plotsklaps bijna magisch traceerde
en leefbaar maakte, reduceerde tot een bijkomstigheid
die geheel onopgemerkt plaatsvond.
Het leven begon in iemands ogen bij de diagnose.
Toen kwamen de herinneringen wel.
Het leven begon bij de diagnose en gaat verder via de medicatie.
Los van iedere begripsvorming van een dwangstoornis,
is misschien wel dit dat ik u wil meegeven:
snakken we niet allemaal naar controle?
Niets zo ongecontroleerd als jouw leven
voor je uit gestreken.
Als een boodschapper, een boodschap tot leven roepen
en afleveren aan jezelf.
Schrijven is begrijpen
dat A. stil heeft gestaan
waar hij moest mee dingen naar een toekomst voor zichzelf.
Het is in deze fase dat je volwassen worden, leert begrijpen.
Waar tal van regels eerst nog plaatsvonden in zijn handelingen
als een vindingrijke OCD,
was er ook nog de angst om nog angstig te zijn.
Hij leeft meestal met de gemeen harde anticipatie die plankenkoorts is,
bij zich achterop.
In de zomer sinds de diagnose was er de ziekenhuisschool.
Er was de herintreding in de nieuwe klas in oktober.
Er was de eerste spreekbeurt.
Er was een leven te leven na het leven, opgeslokt door
een dwangmatig verlangen, dat tot uitvoeren gebracht werd,
enkel en alleen maar omdat je niet anders weet.
Dit leven is voer voor een klas jonge pubers.
Dat weet je.
Het doet je
alles aan.
Het spreken, het trillen, de angst.
De soundtrack was zijn enige, eigen geluid
dat hij nog kon uitbrengen.
Toegegeven, een getalenteerd voordrager was hij nooit geweest,
ook niet in de eerste twee jaren middelbaar hier voorafgaand.
Hij had die stress altijd wel gekend.
A. is nu veertien.
Wie is hij als twintigjarige?