’Het moment is daar, prikkelzacht’
voordracht onder muziek van Michael Claessens

Lokroep x Cultuurcentrum Mechelen
‘Open Open 2025’ (algemeen event),
‘Rustcore’ (gedeelte met Lokroep)

---

Op deze avond bracht ik een voordracht die onze prikkelzachte ruimte op gang trapte. Het onderwerp van de tekst was dan ook ‘prikkelzacht’, of hoe prikkels subtiel in een ruimte aanwezig kunnen zijn.  Michael Claessens, met wie ik reeds een ‘Ode aan de toren’ had gebracht in 2020, voorzag de voordracht van tonen in dezelfde sferen.

---

Audio van het hele gebeuren vind je hier:

Opname voordracht


De volledige, originele tekst vind je hier:

Het moment is daar/prikkelzacht

Het is alsof net toen we wilden beginnen met het geluid te leren verstaan,
het geluid toenam, zijn impact in de ruimte liet groeien, hoorbaar aanwezig werd.
We zien zijn ontstaansgeschiedenis zich beginnen met afspelen
als op een op gang komende pellicule,
daar waar het is dat dat wij stilvallen.
Morsdood is het, bij zijn einde, een uitstervend geluid, een echo, een gehoorherkenning.
Waar we de ruimte subtiel langs de zijkanten zullen kunnen verlaten zetten we nu voet,
het geluid hoopvol achterna,
aantekeningen achterlatend in het volle aanzicht van de zaal die we verlaten,
we laten stof dwarrelen boven iedereen hun hoofden,
het publiek doorheen deze luister-interventie.

Stof tot nadenken
is een zichtbaar soort van geluid.

Het is alsof je er nooit geweest bent,
in zo’n ervaring ben je aanbeland.
Laat alles maar zinken, laat zwaartekracht zijn ding doen.
Alleen gebleven met je zelf
lijkt alles aan jou te willen blijven hangen,
en maakt elke blik die je werpt jou kleiner in het geheel.

Dit is het zelfvertrouwen dat we collectief hebben opgebouwd:
een verlangen naar het alleen achterblijven met niets of niemand dan onszelf
en de ervaring.
Het is in die stilte dat we pijn verwerken en vergeten, alleen maar zodat
ze ons een andere keer nog eens kan opzoeken, ons verrast met zijn
vindingrijkheid en groteske vormen;
van die vormen waarin het leven het van je overneemt,
jou aan de kant duwt en jij die niets te maken wil hebben met tristesses wéét:
het moment is daar, om er verandering in aan te brengen.

Het is zo’n dag waarin alles en iedereen liefst prikkelzacht zal blijven,
zodat alles en iedereen, alles en iedereen kan blijven
met ons erbij.
Het is alsof deze tijd nooit heeft bestaan, want:
poëzie is de tijd doen stilstaan,
poëzie is de tijd verslaan, niet zomaar verschalken, nee,
ze morsdood monddood maken;
poëzie is er dan zodat je weet dat het eigenlijk een wedergeboorte is
van iets wat jij al wist, alleen was het nog niet zo verwoord;
ondanks dat is poëzie messcherp en levensecht
en een onverminderd abrupte ervaring;
poëzie is ook vaak afzien,
zoals wij allemaal afzien;
poëzie is een ervaring waarin het geluid wordt verstaan,of het nu luid weerklinkt of intern in de oren spreekt;
poëzie is een tot man gemaakte machine op volle toeren maar dan van ons allen;
poëzie is prikkelzacht, een tot ervaring geschapen vlokje aandacht
dat zich zonder verhaal voortbeweegt.

Willen we niet allemaal eens stilstaan, de tocht naar boven onderbreken,
de blik afwenden en naar achteren werpen, afdwalend over de bomen de landschappen
de rivieren de mensen hun hoofden en zeggen:
dit stuk heb ik al afgelegd,
alleen maar om daarna de klim te hervatten?
Energie is een beestje dat zich voedt met de ervaring ergens niet alleen voor te staan.

De verandering wordt aangebracht maar voltrekt zich pas,
als jij dat wil.

Stof dwarrelt nog over de hoofden van de medestaanders met als enige intentie
nergens heen te hoeven gaan;
het kent geen verhaal en is daarom verhaal.
Dit is het verhaal:
1 het geluid valt stil, iets sterft dus uit
2 het geluid van de stilte blijft over en is ergens zichtbaar, als neerdwarrelend stof
3 iedereen wacht op een vervolg maar verhaal kent geen verhaal
zal zich van niets of niemand iets aantrekken, zich nooit generen,
zich alleen doen genereren, zich doen ontstaan,
verhaal kent geen manieren en verhaal kent geen bestaan,
daarom is het er gewoon.

Wij zijn allemaal verhalen.
Hier ontmoeten we elkaar.
Vind mij via het geluid.
Dit
is het laatste verhaal
dat ik zal verteld hebben.
Daarna enkel nog de stilte waarnaar we turen,
en met de ogen tot spleetjes geknepen,
vertel je me wat ik altijd al wist.

Beelden: